Ακούστε ένα απόσπασμα από το βιβλίο…
«Ο Προφήτης» του Χαλίλ Γκιμπράν
Μιλά για την Αγάπη...
Τότε η Αλμήτρα είπε στον Προφήτη:
«Μίλησέ μας για την Α γ ά π η ».
Κι εκείνος, ύψωσε το κεφάλι του κι αντίκρισε
το λαό, κι απλώθηκε βαθιά ησυχία. Και με φωνή μεγάλη είπε:
«Όταν η αγάπη σε καλεί, ακολούθησέ
την, μ’ όλο που τα μονοπάτια της είναι τραχιά κι απότομα.
Κι όταν τα φτερά της σ’ αγκαλιάσουν,
παραδώσου, μ’ όλο που το σπαθί που είναι κρυμμένο στις φτερούγες της μπορεί να
σε πληγώσει.
Κι όταν σου μιλήσει, πίστεψέ την, μ’ όλο
που η φωνή της μπορεί να διασκορπίσει τα όνειρά σου σαν το βοριά που ερημώνει
τον κήπο.
Γιατί, όπως η αγάπη σε στεφανώνει, έτσι και θα σε σταυρώσει. Κι όπως είναι για το μεγάλωμά
σου, είναι και για το κλάδεμά σου. Κι όπως ανεβαίνει ως την κορφή σου και
χαϊδεύει τα πιο τρυφερά κλαδιά σου που τρεμοσαλεύουν στον ήλιο, έτσι κατεβαίνει
κι ως τις ρίζες σου και ταράζει την προσκόλλησή τους στο χώμα.
Σα δεμάτια σταριού σε μαζεύει κοντά της.
Σε αλωνίζει, για να σε ξεσταχυάσει. Σε κοσκινίζει, για να σε λευτερώσει από τα
φλούδια σου. Σε αλέθει, για να σε λευκάνει. Σε ζυμώνει, ώσπου να γίνεις απαλός.
Και μετά σε παραδίδει στην ιερή φωτιά της, για να γίνεις ιερό ψωμί για του Θεού
το άγιο δείπνο.
Όλα αυτά θα σου κάνει η αγάπη, για να μπορέσεις να γνωρίσεις τα
μυστικά της καρδιάς σου, και με τη γνώση αυτή να γίνεις κομμάτι της καρδιάς της
ζωής.
Αλλά, αν από το φόβο σου, γυρέψεις μόνο
την ησυχία της αγάπης και την ευχαρίστηση της αγάπης, τότε θα ήταν καλύτερα για σένα
να σκεπάσεις τη γύμνια σου και να βγεις έξω από το αλώνι της αγάπης. Και να σταθείς στον χωρίς εποχές
κόσμο, όπου θα γελάς, αλλά με όχι ολάκερο το γέλιο σου, και θα κλαις, αλλά όχι
με όλα τα δάκρυά σου.
Η αγάπη δεν δίνει τίποτα, παρά μόνο τον
εαυτό της, και δεν παίρνει τίποτα, παρά μόνο από τον εαυτό της.
Η αγάπη δεν κατέχει κι ούτε μπορεί να
κατέχεται. γιατί η αγάπη
αρκείται στην αγάπη.
Όταν αγαπάς, δεν θα ’πρεπε να λες: “Ο Θεός είναι στην καρδιά μου”, αλλά μάλλον “Εγώ βρίσκομαι μέσα στην
καρδιά του Θεού.”
Και μην πιστέψεις ότι μπορείς να
κατευθύνεις την πορεία της αγάπης,
γιατί η αγάπη, αν σε βρει άξιο, θα
κατευθύνει εκείνη τη δική σου πορεία.
Η αγάπη δεν έχει καμιά άλλη επιθυμία,
εκτός από την εκπλήρωσή της. Αλλά αν αγαπάς κι είναι ανάγκη να έχεις επιθυμίες,
ας είναι αυτές οι επιθυμίες σου:
Να
λιώσεις και να γίνεις σαν το τρεχούμενο ρυάκι που λέει το τραγούδι σου τη
νύχτα.
Να γνωρίσεις τον πόνο της πολύ μεγάλης
τρυφερότητας. Να πληγωθείς από την ίδια τη γνώση σου της αγάπης. Και να ματώσεις πρόθυμα και
χαρούμενα.
Να ξυπνάς την αυγή με καρδιά έτοιμη να
πετάξει και να προσφέρεις ευχαριστίες για μια ακόμα μέρα αγάπης.
Να αναπαύεσαι το μεσημέρι και να
στοχάζεσαι την έκσταση της αγάπης.
Να γυρίζεις σπίτι το σούρουπο μ’
ευγνωμοσύνη στην καρδιά.
Και ύστερα να κοιμάσαι με μια προσευχή για
την αγάπη που έχεις στην καρδιά σου και μ’ έναν ύμνο
δοξαστικό στα χείλη σου».
–
(Το παραπάνω αλληγορικό απόσπασμα είναι από το βιβλίο «Ο Κήπος του Προφήτη» του Χαλίλ Γκιμπράν [γενν. στο Μπεχάρι Λιβάνου 1883 - θάν. στη Νέα Υόρκη 1931], μτφ. Ευάγγελου Γράψα, εκδόσεις Μπουκουμάνη, Αθήνα 1974, σελ. 22-26.)
